บทกลอนของผู้เฒ่า เรื่องตำรายาปลูกนกเขาให้ฟื้น

บทกลอนของผู้เฒ่า

                     .........................         โอสถนี้ดีนักศักดิ์สิทธิ์ใหญ่
ที่กำลังองคชาติตายขาดไป                 ทำอะไรแรงอ่อนหย่อนอินทรีย์
เส้นใหญ่น้อยค่อยเคลื่อนเลื่อนไปหมด   จิตไม่ปลดยังสมัครรักอิตถี
ศีรษะนกยกไม่ไหวไปทุกที                 อ่อนถึงที่เศียรตกไม่ ถก คอ
ถ้าละไว้ไม่กินยาเกินห้าปี                    คงถึงที มรณา หาแพทย์หมอ
ยานี้ดีนะนายไม่ใช่ยอ                        ลูกจันทน์  พอเพียงบาทตามมาตรา
ลูกช้าพลู พริก ขิง สิ่งละบาท               ดีปลีชาติว่าเชือกเลือกจัดหา
ทั้งเปราะ  ชาย ลูกกระวาน ท่านเอามา   ทั้งกัญชา  ย่านเอ็น เป็นย่านยาว
รากลำเจียกห้อยงามสามรากมา           รากทุ้งฟ้า โดกไก่สองของดำขาว
รากไหลเผือก ไอ้เหล็กกัน พันธุ์ย่านยาว รากทองกวาว  เม?ลาะแดง รากแว้งกัน
รากโคหาย พร้อม เจ็ตมูลบอระเพ็ด       ต้นตายเด็ดปลายดีมิอาสัญ 
เอาเสมอภาคพอข้อสำคัญ                  ต้มสามกลั่นเอาหนึ่งถึงที่ควร
รับประทานสามเวลาอย่าให้ขาด           องคชาติกลับหาย ดีหลายส่วน
ทำเป็นผงดองสุราก็ว่าควร                   เอ็น หย่อนนวล กลับดีมีเรี่ยวแรง
คนไม่มีภรรยัง อย่าหวังกิน                  มักจากถิ่นด้วยราคะตบะแข็ง
ยานี้ดีจริงนายไม่ใช่แพง                     เงิน ยังแจ้งว่าควร ด่วนทำเอย .....

จากบทกลอน ได้กล่าวถึงตัวยาสมุนไพรไว้ดังนี้
ลูกจันทน์ 
ลูกช้าพลู 
พริกไทย 
ขิง
ลูกกระวาน 
กัญชา 
ย่านเอ็น (ย่านเอ็นสี)
รากลำเจียก  รากทุ้งฟ้า
กระดูกไก่ดำ กระดูกไก่ขาว 
รากไหลเผือก
อ้ายเหล็ก 
รากทองกวาว 
เม?ลาะแดง
รากแว้ง 
รากโคหาย 
เจ็ตมูล(บอระเพ็ด) 
ต้นตายปลายเป็น   

ทุกอย่างหนัก  1 บาทเท่ากัน (เสมอภาค )

(กลอนบทนี้  ผู้เฒ่าแห่งทุ่งปลักเหม็ด  ท่องให้ลูกหลานฟัง ในโอกาสงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอายุครบ
80 ปี  พร้อมกับบอกด้วยว่า ปู่ของท่านเคยท่องกลอนบทนี้นานมาแล้ว  ท่านยืนยันว่ายุคนั้นสมัยนั้น
บทกลอนแนวนี้ ถือเป็นเรื่องปกติของสามัญชนคนปักษ์ใต้ ไม่ได้อุจาดลามก  แต่อย่างใด)